Sol. Minne

det kommer straks en buss
og

den skal du gå på og
så kjører den

jeg vinker og vinker til hånden min blir mindre
og mindre
mindre

for deg

hvert år på denne tida
vil jeg komme til å se den bussen
forsvinne bak den svingen og
huske denne kvelden

Soleglad, kalte du det
jeg er ikke glad

Salme

Nå er det bare oss igjen,
sa hun-
grep hånden min
da kista ble båret ut.

men vi er så mange flere,
tenker jeg

 jenta som gråter i trappa
og ikke vil i barnehagen

han som lufter konas gamle hund
vaktmesteren på strøbilen

vi er fuglene i kjerret
katten under verandaen,
den bleke gutten utenfor kiosken

han ved bensinpumpa
som ikke kan betale

tiggeren med det blå fleecepleddet,
hun som kjøper kaffe på narvesen


vi er sånne som flyter gjennom Domkirkeparken
i skumringa,

tenner lys 
og ser himmelens blå håndflate
hvelve seg over
alt

Mørketid

og det er så svart-
at ein har lyst til å flykte,

bygge ein stabel av bøkene
ein ikkje har lese
klatre ut av livet

desperat vrenge vinteren

blåse han opp,
sleppe han

sjå han spinne inn
i ytste, gallaktiske
solnedgang

Natt

Når du ligg og skal sove
høyrer du steg der nede på fortauet.
det er trygt at nokon er vaken
og er ute og går

i andre byar
går det alltid einkvan
gjennom gatene
nattestid

her i byen
søv dei visst
alle no

Livstider

Da nysnøen
kom

var han
allereie
gammal

Vanlege dagar

medan blikket vandrar slapt
over mogelege blikkpunkt 

får bussen motorstopp

vi berre går, 
medan vi

skrik til ei kråke 
spiddar sporv
med paraplyansiktet

bussjåføren sit att i bussen sin
og gret

Tomt

Når eg tenkjer på døden
tenkjer eg;

tida er slått av
ingen heime

det luktar bibliotek

hyller med 
novemberlauv
smuldrar
her inne

Vatn.Himmel.

eg vil kvile hjå deg
slik stjerner kviler i hausttjørna

du skal lyfte
meg så eg ikkje veit om det er deg eller meg
som blir lyfta 

natta veit jo ikkje
kva som er himmel og tjørn

du blir meg
eg deg

Meldeboka

eg har kasta opp
og veit
ikkje om eg kan vere her i dag 

nokon står og grev i sjela mi med skei
vil finne ut


bitch din jævel
lat meg vere i fred

Vekt (pakkeliste for ein flyktning)

Kor mykje veg dette håpet
det er så lite

om eg bretter det mange gonger
får det kanskje plass

denne trua her kan kanskje
halde seg nokre månader

om eg let ho stå kaldt
om nettene

litt barnelatter i lommene
kan eg la risle mellom fingrane
når eg frys

eg syr inn i kleda mine
kven eg er

vandraren
utan klokke
som søker ly i skuggen din

På flukt

 
vi sit i lyset frå fjernsyn
og ser

det er berre pikslar
det er ikkje folk

Hausthud

Vi rusla gjennom skogens opne handflater,
 over skjebnelina

balanserte ut
på kvart vårt
fingeravtrykk

lauvet dryssa over oss
ustoppeleg

Verdsbilete

Det veks ei strand ut av oss no 

strekker seg så langt
hjartet kan sjå

Avskil

Gulna polarodibilete
frå tørre strender

rullar seg saman
rundt juli

larva
blir til aske
i vinden

Siste helsing

Kunne du berre
gje lyd
frå der du er

eit lite vink

fortelje meg 
om du har kome
trygt fram,

du reiste jo så stilt

skuva ingen konvolutt
under døra
i grålysinga

kunne du berre sende
eit lauvblad
med den første oktoberstormen

la det klistre seg
mot ruta mi

Polaroid frå lufta

Dei ligg på verandaen

et bommullsskyer
rett frå himmelen

kvite kroppar
skriv teiknet
for ungdom,

let hoftekammane
rope

Fagbrev frå 1905

Du gjekk
mellom menneska
som ei lysande vegstikke

Snikra  hardt håp
inn i ei vogge

pløygde meining
or skrinn åker

Reknestykke

Vi drog ein sirkel  med passaren
midt i kladdeboka

lat oss balansere over
på hypotenusen,
sa du,

og rømme

Svalene flaug sine
eldgamle formlar
over oss

vi sprang 
gjennom hesjene,
braut lydmuren

Lauvverk

Dei bygde ei lauvhytte i eit barndomstre
i hytta såg dei på dei gamle fuglane
som song norsktoppsongar
med kvart sitt nebb 

lauvet lukta alltid slik
då dei var små,
den seige overflata
på kvart nye bjørkeblad

klisterhjarte
klisterhender

Vi mistar

No rullar det blyantar
frå alle verdshjørne
nokon måtte sleppe dei

vi undrar stadig

kva som nesten vart skrive
i nett den augneblinken
handa losna grepet, før
ordet losna frå tanken

blyantane rullar og rullar
held fram å rulla
nokon må ta dei opp

Du kan leite på låven etter språket ditt

eller sitje og vente på det
på ein flyplass.

sjå etter skrift
av tapte hårstrikk
på fortauet

du kan prøve lese 
av den regnvåte ryggtavla
til han
på bussen

eller i doggen
på badespegelen

du kan pirke etter teikn
i fråflytta musegangar
om våren

hugs, det kan ligge
språkfrø
i ei fallande kongle

men ein dag du løftar
kaffekoppen

ligg det noko på asjetten

Penna stoppa

ord skriv ikkje lenger
ny brøytekant
på papir


 er dette starten
på ei evigheit, tru

svaret er stille
som snøvær