Hurra for brudeparet i London hurra for kjærligheten som seierer og de som fikk hverandre og fine kjoler og strigla hester!Hurra for bombefly fra andre verdenskrig lavt over byen, folkefest og flagg.Hele dagen har gått med til tv oveføring av det samme igjen og igjen, kjoler og preken og korgutter og et smugkyss på balkongen.Hurra for åpen vogn, og hurra for at ingen lakeier besvimte foran kamera eller at bruden rotet med rekkeføgen på brudgommens navn under vielsen. Igjen, selvsagt-hurra. Hva skal man ellers si?
Mange vil nødig vedstå seg det, men de elsker å se på kongelige brylluper.Diverse arbeidsplasser har nok overbelastet nettet i dag med å se på tv- overføringen fra laptopen på kontopulten .Og andre igjen innrømmer, hvis de blir pressa, at de har sett Håkon og Mette Marits bryllup på DVD om og om igjen og grått på nytt og på nytt.Det er den virkelige prinsessedrømmen de ser på. Jenta som kom inn fra kulden, vant prinsen, og ble tilgitt for sin skumle fortid av et helt folk.
Så hvorfor kjeder jeg meg - når jeg også 2011 kan være vitne til at ei jente fra folket få sin prins - bare med enda mer publikum, finere slott,dyrere tiara og større budsjett? For det har jeg gjort i dag. Jeg kjeda meg etterhvert noe innmari. Eneste gang jeg fikk klump i halsen var av koret i Westminster Abbey. Brudeparet var vakre, pent kledd og så avslappa ut.Men ..så da?
Når man er vitne til en engelsk liga- fotballkamp, ser man jo at finnes mer enn nok lidenskap og engasjement blant engelskmenn. Og det så vi jo også litt av hos folka som jublet langs ruta brudeparet kjørte, selv om mange antakelig var bryllupspilgrimer fra andre deler av verden.Men lidenskapen og engasjementet i de ofisielle britene kommer bare ikke ut i slike seremonielle sammenhenger. Alt går av stabelen perfekt taima, ikkeno sommel, ingen brudesvenner eller piker begynner å hyle, og 5 forskjellige prester preker i vei uten et host eller kremt.Men jeg som tv-publikum blir bare ikke grepet!Og det ser ikke ut som brudeparet selv blir det heller. Ingen dirring i stemmer, ingen tårer i noen øyekroker.Familien til brudgommen har ansiktsuttrykk som er stive av kjedsomhet, hvis ikke er hattenålene deres som stikker dem i hjernestammen.Dronning-gemalen så faktisk ut som han syntes kyssinga på balkongen var både pinlig og unødvendig.
Godbiter som taler og den øvrige festlige delen av pryllupsarrangementet får ikke seerne ta del i. Man kunne jo der risikere å få et glimt av noen menneskelig trekk hos konglighetene.Og når det henges opp discoculer i taket på Buckingham Palace, må vanlige folk for all del ikke få se det. Vi kunne jo risikere å få et glimt av at noen av gjestene lo med åpen munn, eller løste på snippen.
Det britiske kongehuset har en lang tradisjon for å klemme igjen døra si foran folks neser, i både glede og sorg. At de nå plutselig skal begynne å invitere bostedsløse på julemat i Buckingham Palace slik det gjøres på Skaugum, er kanskje vanskelig å se for seg.Men det nye britiske prinseparet, uansett om jeg kjedet meg igjennom bryllupsdagen deres, kan kanskje ta i et tak i framtida, og åpne noen kongelige dører?
På en smalere tv kanal i kveld så jeg et klipp fra en dokumentar om Prins William. Et år etter studiene jobbet den unge tronarvingen for en veldedig organisasjon i Chile, der arbeidsoppgavene blant annet bestod i å skure govet på doen på barnehjemmet der han jobbet, og stå opp klokka seks om morgenen for å koke grøt. Men han lo høyt og hjertelig når han lekte med ungene.
Jeg lurer på om ikke det blir dette tv- klippet jeg kommer til å huske best fra den 29 april 2011.
fredag 29. april 2011
tirsdag 26. april 2011
sit no berre her
Sit no her med den gamle
PCen min-
brødsmular mellom tastane-
og skriv litt
ser litt på tv, gjer litt ulikt
småtteri i huset
ikkjenoko viktig
litt borti PCen igen
noko eg skulle sjekke
sjå fort igjennom
sveipe
lesarinnlegg
skulle kanskje..
Nei, ikkje så oppteken av
det der
den saka
engasjement
kan bli
litt slitsamt
tar ein røyk
sleng nokre meldingar på
fjasboka
som dei kallar det
hehe
vise interesse
Skal berre sjekke noko
i kjøkenskåpet
eller i ei skuff
bak sofaputene
på PCen
i lommeboka
ryddar kvittreringar
slettar gamle meldingar
i innboksen
neida-
sit no berre her
med den gamle PCen, eg
heilt greitt det
PCen min-
brødsmular mellom tastane-
og skriv litt
ser litt på tv, gjer litt ulikt
småtteri i huset
ikkjenoko viktig
litt borti PCen igen
noko eg skulle sjekke
sjå fort igjennom
sveipe
lesarinnlegg
skulle kanskje..
Nei, ikkje så oppteken av
det der
den saka
engasjement
kan bli
litt slitsamt
tar ein røyk
sleng nokre meldingar på
fjasboka
som dei kallar det
hehe
vise interesse
Skal berre sjekke noko
i kjøkenskåpet
eller i ei skuff
bak sofaputene
på PCen
i lommeboka
ryddar kvittreringar
slettar gamle meldingar
i innboksen
neida-
sit no berre her
med den gamle PCen, eg
heilt greitt det
fredag 15. april 2011
utruleg men sant
-ein gong budde eg i sameiget frå helvete. Ja, du kan le du men det er sant. Det låg i en gammel gråkvit bygard, der murpussen datt av i store flak, og bitar av stein ramla ned få verandaene.Rustent arneringsjarn stakk ut av alle såra i murveggen,og grein mot alle som gjekk forbi i haustregnet.Målinga skalla av yttedøra. Rett inntil veggen på huset , innghegna i ein bikkjegard , stod søppelkassane til heile blokka. Dei flomma alltid over av sprekkeferdige søppelposar som kråkene reiv og sleit i slik at uappetittlege søpplerestar flaut omkring på bakken. På varme sommardagar stinka det råttent inn vindauga i alle leiligheitene som vendte den vegen.
Var eg galen då eg kjøpte meg inn i det der? Jauda, det har du vel rett i. Ein ivrig og slu meglar, min manglande kunnskap om bustadmarknaden, og behov for noko sentrumsnært å bu i sendte meg ut i det. Med eitt stod eg der, med eit usikkert smil og nøklane i handa. Klar for det første sameigemøtet.
Møtet skulle foregå på eit særs profesjonelt utsjåande kontor i byen, med inventar i mahogni og mørkegrøne teppegolv. Nokså uventa omgjevnader, med tanke på at blokka vår var nokså sliten,og såg ut som ho stod midt i ei krigssone. Det synte seg at dei øvrige eigarane i sameiget var svært få .Ei ung jente som hadde knust sparegrisen, og hadde fått låne pengar av bestefar sin til å kjøpe møblar. Eg, den urtutinerte bustadshandelamatøren, og ein familie av forretningsfolk av den meir profesjonelle typen. Dottera i denne trønderske utgåva av familien Anker Hansen og typen hennar budde i andre etasjen i sameiget. Resten av familien budde noko flottare, på andre sida av byen. Deira oppgåve var primært å håve inn pengane frå utleige av dei 5 leiligheitene dei åtte i blokka vår.Tonen på møtet var avmålt, men samtidig og profesjonelt jovial - slik tonen kan bli blir når den vanlege timesbetalinga til han som bestyrer kontoret ligg på eit nivå ingen snakkar høgt om.
Eg undra meg litt over det unge paret på nokon -og -tjue som satt på møtet i lag med oss. Dei var kledde som eit noko tilårskome ektepar.Reimsandalar i gull og kvitt, blazer, korrekt handveske og paraply over armen. Nokon her har rota i klesskåpen til Mona Høines og Gordon Gekko, tenkte eg.Paret gjorde alt for å verke vaksne og etablerte, ikkje minst ved å dra i gang ein krangel under møtet. Den unge frua banna sambuaren sin opp og ned på drevent ekteskapeleg vis, og gjorde nokså eksplisitt reide for oss andre at han stinka tåfis, sjølv om dette ikkje akkurat stod på saklista. Too much information kan ein kanskje meine. Men: at det var ein og same eigar til 5 leiligheiter i oppgangen, skulle ikkje ha noko å seie for dei demokratiske vedtaksprosessane våre i sameiget, forsikra familien Anker Hansen.Eg og jenta med sparegrisen nikka, truskuldige og tillitsfulle .
Å halde ei avis i dette sameiget, skulle vise seg å ikkje vere enkelt. Å gje ytterdørnøkkel til avisbodet så han kunne få levert avis,a var uhøyrt for det før nemnde paret i andre høgda. Avisbod kunne jo finne på kva som helst kriminelt i oppgangen om morgonen, vi måtte skjøne at folk som leverte aviser var jo notorisk umoglege å stole på. Avisbodet kunne jo berre legge avisa på utsida av huset, kva var problemet? Med denne metoden vart avisa anten 1: klissvåt av regn, og funne om morgonen i ein sølepytt eller flaksande i 4 deler ut over heile gata.Eller 2: avisa vart stole av grannane som ikkje abbonnerte. Eg sa difor opp avisa.
Ein dag ikkje lenge etter at eg flytta inn, draup det skittent vatn i hovudet på meg gjennom badetaket mitt. Leigetakatane i etasjen over meg visste ikkje kva dei skulle gjere,og arvingane i andre høgda var ikkje heime. Dei hadde i tillegg gjeve klar beskjed om at dei ikkje ville ringast på privattelefon. Helst burde vi ikkje banke på heller, det tykte den unge herren i huset var ubekvemt. Han lika nemleg å gå ikring heime i berre underbuksa, - og gav syn for segn den eine gongen eg var så uheldig å banke på. Mail skulle vere den einaste kontaktforma. Utan innlagt breiband i garden, og utan planer om å legge det inn, vart dette noko tungvint i krisesituasjonar. Men breidband var både dyrt og unødvendig, meinte ekteparet 2 høgda. Det vart gjerne slik dei ville.
Herr og fru hadde sjølve teke ansvar for å fungere som oppassarar for dei 5 leiligheitene i oppgangen som familien åtte.Men desse oppassarane i 2 etasje vart rasande da eg ringte rørleggaren i utrengsmål, den dagen det rann kloakk gjennom badetaket mitt. Difor nekta dei betale røyrleggjarrekninga. Krangelen deira med røyrleggarfirmaet pågjekk i fleire månader,med skriving av ufine brev, ukvemsord og rasande telefonar.Det heile enda med trugsmål om inkasso.Før det roa seg.
I oppgangen hand det med eitt ein dag eit langt dekret på sikringsskåpdøra.Det var herren i 2 høgda, som åpenbatt hadde erta på seg nokon særs dubiøse folk i jobbsamanheng . Alle i oppgangen fekk via oppslaget beskjed om å ikkje åpne ytterdøra, utan at vi var heilt sikre på at vi kjende dei som stod utanfor. Passord vart tilrådd. Om nokon av desse durkdrivne folka han var redd for skullle dukke opp, måtte vi ringje politiet øyeblikkeleg. Der vi skulle spørje etter ein bestemt etterforskar, som hadde høg bereidskap.Det var farlege karar det var snakk om, fekk vi vite. Vi var ein periode omtrent like utrygge i oppgangen vår som dei tre små grisane var i plankehytta si, med kriminelle storbyulvar luskande i nabolaget med agenda om å blåse huset vårt ned. Det bles heldigvis over denne gongen og, ingen møtte valdsmenn i bygarden, såvidt eg kan hugse.
Diverre var scener, brøling, skjellsord og anna type utbrot litt for vanleg agenda til at det vart særleg lenge roleg i dette sameiget.Under Earth Hour stod herren i andre etasje på gangen og skreik i vitlaust raseri, fordi nokon hadde slokka lyset ute i oppgangen også. Frua i andre etasje brølte plutseleg til meg på eit kjøpesenter i byen, da ho tykte at eg ikkje hadde helst ordentleg på henne da eg passerte. Da vi hadde dugnad og skulle måle golvet i oppgangen, stod ho øvst i trappa og ropa til oss at dørmatta faen ikkje skulle kastast, same kor full av sand ho var. Den skulle ho ha i gangen sin, for det var ho som hadde kjøpt den!
Etter som steinane rasa ned frå verandaene, vasslekasjane auka på, vindaugsrutene i gangen ramla ut ,søpla flaut utanfor husdøra, og raserianfalla frå 2 høgda slo ned som influensabyger, byrja eg å grue meg til å gå ut. Kanskje eg kom til å treffe nokon av dei i oppgangen. Eg ana aldri kva som kunne oppstå av ukontrollerte situasjonar.Å bytte trappevask med dei sette i gang lange korrespondansar med gule lappar i postkassa og iskalde irettesettingar om å ta ansvar for eiga vasking.All kontakt burde unngåast. Difor var det om å gjere å storme ut når det var stille om morgonen, og kome heim etter at alle hadde lagt seg.Ikkje snakke med nokon, gå i vaskekjellaren om natta, ikkje uroe eller ta plass.
Det gjekk etter kvart opp for meg at eg rett og slett ikkje var nøydd til å bu slik. Eg kunne faktisk kjøpe meg eit anna husvære, og flytte. Tanken sette sjela mi fri, sjølv om det vart ein lang og omstendeleg prosess å bli kvitt kåken.Eg hadde og heile tida dårleg samvit for å utsetje ein ny kjøpar, eit uskuldig sårbart menneske, for alle psykosane i oppgangen. Etter kvart fann eg likevel ut at om berre den nye eigaren heldt ut å bu der litt lenger enn eg, kunne jo stockholmssyndromet faktisk tikke inn. Ny eigar fekk såleis rett og slett sympati med herren og frua i andre etasje,og tenkje at dei gjorde vel så godt dei kunne stakkars.
Når eg tenkjer attende på det no, er det heile veldig fjernt. Eg ser av og til at det lyser frå vindauga i det gamle husværet mitt når eg fer forbi med bussen.
Men så tenker eg ikkje meir på det.
Var eg galen då eg kjøpte meg inn i det der? Jauda, det har du vel rett i. Ein ivrig og slu meglar, min manglande kunnskap om bustadmarknaden, og behov for noko sentrumsnært å bu i sendte meg ut i det. Med eitt stod eg der, med eit usikkert smil og nøklane i handa. Klar for det første sameigemøtet.
Møtet skulle foregå på eit særs profesjonelt utsjåande kontor i byen, med inventar i mahogni og mørkegrøne teppegolv. Nokså uventa omgjevnader, med tanke på at blokka vår var nokså sliten,og såg ut som ho stod midt i ei krigssone. Det synte seg at dei øvrige eigarane i sameiget var svært få .Ei ung jente som hadde knust sparegrisen, og hadde fått låne pengar av bestefar sin til å kjøpe møblar. Eg, den urtutinerte bustadshandelamatøren, og ein familie av forretningsfolk av den meir profesjonelle typen. Dottera i denne trønderske utgåva av familien Anker Hansen og typen hennar budde i andre etasjen i sameiget. Resten av familien budde noko flottare, på andre sida av byen. Deira oppgåve var primært å håve inn pengane frå utleige av dei 5 leiligheitene dei åtte i blokka vår.Tonen på møtet var avmålt, men samtidig og profesjonelt jovial - slik tonen kan bli blir når den vanlege timesbetalinga til han som bestyrer kontoret ligg på eit nivå ingen snakkar høgt om.
Eg undra meg litt over det unge paret på nokon -og -tjue som satt på møtet i lag med oss. Dei var kledde som eit noko tilårskome ektepar.Reimsandalar i gull og kvitt, blazer, korrekt handveske og paraply over armen. Nokon her har rota i klesskåpen til Mona Høines og Gordon Gekko, tenkte eg.Paret gjorde alt for å verke vaksne og etablerte, ikkje minst ved å dra i gang ein krangel under møtet. Den unge frua banna sambuaren sin opp og ned på drevent ekteskapeleg vis, og gjorde nokså eksplisitt reide for oss andre at han stinka tåfis, sjølv om dette ikkje akkurat stod på saklista. Too much information kan ein kanskje meine. Men: at det var ein og same eigar til 5 leiligheiter i oppgangen, skulle ikkje ha noko å seie for dei demokratiske vedtaksprosessane våre i sameiget, forsikra familien Anker Hansen.Eg og jenta med sparegrisen nikka, truskuldige og tillitsfulle .
Å halde ei avis i dette sameiget, skulle vise seg å ikkje vere enkelt. Å gje ytterdørnøkkel til avisbodet så han kunne få levert avis,a var uhøyrt for det før nemnde paret i andre høgda. Avisbod kunne jo finne på kva som helst kriminelt i oppgangen om morgonen, vi måtte skjøne at folk som leverte aviser var jo notorisk umoglege å stole på. Avisbodet kunne jo berre legge avisa på utsida av huset, kva var problemet? Med denne metoden vart avisa anten 1: klissvåt av regn, og funne om morgonen i ein sølepytt eller flaksande i 4 deler ut over heile gata.Eller 2: avisa vart stole av grannane som ikkje abbonnerte. Eg sa difor opp avisa.
Ein dag ikkje lenge etter at eg flytta inn, draup det skittent vatn i hovudet på meg gjennom badetaket mitt. Leigetakatane i etasjen over meg visste ikkje kva dei skulle gjere,og arvingane i andre høgda var ikkje heime. Dei hadde i tillegg gjeve klar beskjed om at dei ikkje ville ringast på privattelefon. Helst burde vi ikkje banke på heller, det tykte den unge herren i huset var ubekvemt. Han lika nemleg å gå ikring heime i berre underbuksa, - og gav syn for segn den eine gongen eg var så uheldig å banke på. Mail skulle vere den einaste kontaktforma. Utan innlagt breiband i garden, og utan planer om å legge det inn, vart dette noko tungvint i krisesituasjonar. Men breidband var både dyrt og unødvendig, meinte ekteparet 2 høgda. Det vart gjerne slik dei ville.
Herr og fru hadde sjølve teke ansvar for å fungere som oppassarar for dei 5 leiligheitene i oppgangen som familien åtte.Men desse oppassarane i 2 etasje vart rasande da eg ringte rørleggaren i utrengsmål, den dagen det rann kloakk gjennom badetaket mitt. Difor nekta dei betale røyrleggjarrekninga. Krangelen deira med røyrleggarfirmaet pågjekk i fleire månader,med skriving av ufine brev, ukvemsord og rasande telefonar.Det heile enda med trugsmål om inkasso.Før det roa seg.
I oppgangen hand det med eitt ein dag eit langt dekret på sikringsskåpdøra.Det var herren i 2 høgda, som åpenbatt hadde erta på seg nokon særs dubiøse folk i jobbsamanheng . Alle i oppgangen fekk via oppslaget beskjed om å ikkje åpne ytterdøra, utan at vi var heilt sikre på at vi kjende dei som stod utanfor. Passord vart tilrådd. Om nokon av desse durkdrivne folka han var redd for skullle dukke opp, måtte vi ringje politiet øyeblikkeleg. Der vi skulle spørje etter ein bestemt etterforskar, som hadde høg bereidskap.Det var farlege karar det var snakk om, fekk vi vite. Vi var ein periode omtrent like utrygge i oppgangen vår som dei tre små grisane var i plankehytta si, med kriminelle storbyulvar luskande i nabolaget med agenda om å blåse huset vårt ned. Det bles heldigvis over denne gongen og, ingen møtte valdsmenn i bygarden, såvidt eg kan hugse.
Diverre var scener, brøling, skjellsord og anna type utbrot litt for vanleg agenda til at det vart særleg lenge roleg i dette sameiget.Under Earth Hour stod herren i andre etasje på gangen og skreik i vitlaust raseri, fordi nokon hadde slokka lyset ute i oppgangen også. Frua i andre etasje brølte plutseleg til meg på eit kjøpesenter i byen, da ho tykte at eg ikkje hadde helst ordentleg på henne da eg passerte. Da vi hadde dugnad og skulle måle golvet i oppgangen, stod ho øvst i trappa og ropa til oss at dørmatta faen ikkje skulle kastast, same kor full av sand ho var. Den skulle ho ha i gangen sin, for det var ho som hadde kjøpt den!
Etter som steinane rasa ned frå verandaene, vasslekasjane auka på, vindaugsrutene i gangen ramla ut ,søpla flaut utanfor husdøra, og raserianfalla frå 2 høgda slo ned som influensabyger, byrja eg å grue meg til å gå ut. Kanskje eg kom til å treffe nokon av dei i oppgangen. Eg ana aldri kva som kunne oppstå av ukontrollerte situasjonar.Å bytte trappevask med dei sette i gang lange korrespondansar med gule lappar i postkassa og iskalde irettesettingar om å ta ansvar for eiga vasking.All kontakt burde unngåast. Difor var det om å gjere å storme ut når det var stille om morgonen, og kome heim etter at alle hadde lagt seg.Ikkje snakke med nokon, gå i vaskekjellaren om natta, ikkje uroe eller ta plass.
Det gjekk etter kvart opp for meg at eg rett og slett ikkje var nøydd til å bu slik. Eg kunne faktisk kjøpe meg eit anna husvære, og flytte. Tanken sette sjela mi fri, sjølv om det vart ein lang og omstendeleg prosess å bli kvitt kåken.Eg hadde og heile tida dårleg samvit for å utsetje ein ny kjøpar, eit uskuldig sårbart menneske, for alle psykosane i oppgangen. Etter kvart fann eg likevel ut at om berre den nye eigaren heldt ut å bu der litt lenger enn eg, kunne jo stockholmssyndromet faktisk tikke inn. Ny eigar fekk såleis rett og slett sympati med herren og frua i andre etasje,og tenkje at dei gjorde vel så godt dei kunne stakkars.
Når eg tenkjer attende på det no, er det heile veldig fjernt. Eg ser av og til at det lyser frå vindauga i det gamle husværet mitt når eg fer forbi med bussen.
Men så tenker eg ikkje meir på det.
mandag 11. april 2011
frå meldingsboka
Eg skulle gjerne vere meir venn
og vere der når du trong meg, alltid
men på vegen til telefonen, chatten og døra di
snubla eg i ein helgetur med kjærasten, datt midt oppi ein spa-time, endte opp i frisørstolen, vasa meg så inn i eit par lange treningstimar.
da eg kom til meg sjølv att
tykte eg det var for seint å ringe
og vere der når du trong meg, alltid
men på vegen til telefonen, chatten og døra di
snubla eg i ein helgetur med kjærasten, datt midt oppi ein spa-time, endte opp i frisørstolen, vasa meg så inn i eit par lange treningstimar.
da eg kom til meg sjølv att
tykte eg det var for seint å ringe
lørdag 9. april 2011
Når kroppen er heime åleine
Eg gjekk i søvne då eg var lita. Og eg prata i søvne også. Mamma kalte det å burble.
Det var ubegripelege ord som kom ut, som om eg var ein slags støysendar som slo seg på midt på natta. Eg produserte høg og ukontrollert roping ,med enkelte tilfeldige ord innimellom som ga meining. Etter kva eg har høyrt seinare, vart eg ofte snakka til, og eg svara visst og. Men svara mine var i overkant kryptiske. Som eit spontan-orakel på nattetid,utan at noko av det inneheldt djupsindige bodskapar. Eg ga meg gjerne når dei vaksne snakka til meg, sov vidare, og hugsa ingenting av utbrota mine når eg vakna dagen etter.
Berre den gongen eg med stivt blikk kom inn i stua da vi hadde gjester og freista krype inn i stoveklokka, greip dei vaksne inn med handmakt. Dei styrte meg varsamt tilbake på rommet mitt, utan å lage unødig oppstuss.
Tremeningen min gjekk og i søvne. Han dreiv med turn til vanleg, og det gjorde han tydelegvis når han sov også.Fleire morgonar var gardinstengene bøygde og hang og slong, etter at tremeningen min hadde prøvd å turne i dei om natta.Foreldra hans måtte stadig bytte gardinopphenga sine. Ei anna natt kom dei på han medan han freista presse dyna si inn på ei lita badehylle.
Far min var og søvngjengar i oppveksten. Da han var i gang med konfirmantførebuingar og skulle sove over på ein gard på Våg nokre netter, vakna folk på garden av at ytterdøra small opp midt på natta.Det var far min som var i fullt firsprang dei to kilometrane til kyrkja. Iført underty av typen doveremakko, og utan sko.Halvveges til Aure vakna han av seg sjølv, då han trakka i ein søledam.
Eg undrar på kvifor ingen ungdomar går i søvne lenger. Eg høyrer i alle fall ingen fortelje om det.Er det for mykje som skjer på internettet og i alle dataspela? Er hovuda deira så overfylte når dei går og legg seg, at hjernen kollapsar til natta som ein daud mobiltelefon? Eller er det så kleint å snakke om søvngjengeri på skulebussen på morgonen, at fenomenet blir tia i hel?At det på ein måte er eit signal om at ein har eit stussleg og keisamt lite liv? Ein sit ikkje oppe og chattar med kule folk, sender meldingar eller spelar World of Warcraft. Neida-ein vasar rundt i nattdrakt som ein idiot, og gjer bisarre ting. Fritt for ikkje å fortelje om det, liksom.
Ein elev av meg gjekk forresten i søvne, når eg tenkjer meg om. På hotellet vårt i London, på skuletur. To jenter i klassen skjøna ikkje kvifor han, i berre trusa, skreid stivt nedover korridoren på det særs snuskete etablisementet. Så dei følgde etter klassekameraten sin.På trappeavsatsen i tredje høgda stoppa han, og pakka ut kronjuvelane.Hadde ikkje dei to jentene gjort anskrik, hadde han nok fullført oppdraget sitt .Men den sovande kom godt nok i gang med lysfontenen til at det vart særs pinleg da resepsjonsvakta kom opp trappa nett samtidig, og måtte hoppe til sides.
Det høyrer med til historia at denne eleven bruka å gå i søvne når han overnatta på nye plassar. Det hører og med at vi hadde klaga ein del på hotellet kvelden før."And you lot, were complaining about the room.." sa resepsjonisten til dei tre elevane, etter sidehoppet sitt, med all den britiske imperienedarva forakt han kunne meistre. Då vakna guten.
Eg trur denne historia er artigare for alle oss andre enn for den unge herren som vakna midt i trappa med ønskekvisten i handa,andlet til andlet med ein sur resepsjonist, når han trudde han var på do.I slike tilfelle kan eg forstå at ikkje svevngjengeri er noko du vil skryte på deg, akkurat.
Sjølv om det eigentleg er ein nokså fascinerande tanke. Kva kroppen vår kan finne på ,når vi sjølve ikkje er til stades...
Det var ubegripelege ord som kom ut, som om eg var ein slags støysendar som slo seg på midt på natta. Eg produserte høg og ukontrollert roping ,med enkelte tilfeldige ord innimellom som ga meining. Etter kva eg har høyrt seinare, vart eg ofte snakka til, og eg svara visst og. Men svara mine var i overkant kryptiske. Som eit spontan-orakel på nattetid,utan at noko av det inneheldt djupsindige bodskapar. Eg ga meg gjerne når dei vaksne snakka til meg, sov vidare, og hugsa ingenting av utbrota mine når eg vakna dagen etter.
Berre den gongen eg med stivt blikk kom inn i stua da vi hadde gjester og freista krype inn i stoveklokka, greip dei vaksne inn med handmakt. Dei styrte meg varsamt tilbake på rommet mitt, utan å lage unødig oppstuss.
Tremeningen min gjekk og i søvne. Han dreiv med turn til vanleg, og det gjorde han tydelegvis når han sov også.Fleire morgonar var gardinstengene bøygde og hang og slong, etter at tremeningen min hadde prøvd å turne i dei om natta.Foreldra hans måtte stadig bytte gardinopphenga sine. Ei anna natt kom dei på han medan han freista presse dyna si inn på ei lita badehylle.
Far min var og søvngjengar i oppveksten. Da han var i gang med konfirmantførebuingar og skulle sove over på ein gard på Våg nokre netter, vakna folk på garden av at ytterdøra small opp midt på natta.Det var far min som var i fullt firsprang dei to kilometrane til kyrkja. Iført underty av typen doveremakko, og utan sko.Halvveges til Aure vakna han av seg sjølv, då han trakka i ein søledam.
Eg undrar på kvifor ingen ungdomar går i søvne lenger. Eg høyrer i alle fall ingen fortelje om det.Er det for mykje som skjer på internettet og i alle dataspela? Er hovuda deira så overfylte når dei går og legg seg, at hjernen kollapsar til natta som ein daud mobiltelefon? Eller er det så kleint å snakke om søvngjengeri på skulebussen på morgonen, at fenomenet blir tia i hel?At det på ein måte er eit signal om at ein har eit stussleg og keisamt lite liv? Ein sit ikkje oppe og chattar med kule folk, sender meldingar eller spelar World of Warcraft. Neida-ein vasar rundt i nattdrakt som ein idiot, og gjer bisarre ting. Fritt for ikkje å fortelje om det, liksom.
Ein elev av meg gjekk forresten i søvne, når eg tenkjer meg om. På hotellet vårt i London, på skuletur. To jenter i klassen skjøna ikkje kvifor han, i berre trusa, skreid stivt nedover korridoren på det særs snuskete etablisementet. Så dei følgde etter klassekameraten sin.På trappeavsatsen i tredje høgda stoppa han, og pakka ut kronjuvelane.Hadde ikkje dei to jentene gjort anskrik, hadde han nok fullført oppdraget sitt .Men den sovande kom godt nok i gang med lysfontenen til at det vart særs pinleg da resepsjonsvakta kom opp trappa nett samtidig, og måtte hoppe til sides.
Det høyrer med til historia at denne eleven bruka å gå i søvne når han overnatta på nye plassar. Det hører og med at vi hadde klaga ein del på hotellet kvelden før."And you lot, were complaining about the room.." sa resepsjonisten til dei tre elevane, etter sidehoppet sitt, med all den britiske imperienedarva forakt han kunne meistre. Då vakna guten.
Eg trur denne historia er artigare for alle oss andre enn for den unge herren som vakna midt i trappa med ønskekvisten i handa,andlet til andlet med ein sur resepsjonist, når han trudde han var på do.I slike tilfelle kan eg forstå at ikkje svevngjengeri er noko du vil skryte på deg, akkurat.
Sjølv om det eigentleg er ein nokså fascinerande tanke. Kva kroppen vår kan finne på ,når vi sjølve ikkje er til stades...
onsdag 6. april 2011
da det ringte på
-stod det ein trugande mann på utsida , med hatteskygge langt nedover ansiktet. Han spurde med flat og monoton røyst om det var slik at nokon i denne bustaden hadde lagt seg utan å pusse tennene kvelden før.
Vi smekka døra rett i fleisen på han.
Kvelden etter stod det to fyrar på døra, morske, og med kvar sin sprettert. Dei skulda oss for at vi hadde late vaskemaskina gå etter klokka ti på kvelden. Vi lo dei opp i trynet, og smekka ytterdøra raskt igjen.
Nokre kveldar etter stod ein fire fem rørslege karar spreidd utover den halvmørke trappeoppgangen. Eit par av dei bar på balltre. Dei mumla mørkt om telefonrekningar som var betalt lenge etter fristen, og ei lyspære som hadde hamna i papirsøpla. Vi kasta feiekosten etter dei, låste døra, sette på sikkerheitslenka.
Det gjekk ei veke.
Så stod det plutseleg ti mann på dørmatta ein kveld, alle med hesjestaurar. Dei stirde oss rett inn i augo, og spurde om det var sant at nokon på denne addressa hadde juksa på ein geografiprøve og bede ein bussjåfør dra til helvete.
Eg henta Mauseren og bles alle ti til himmels.
Om eg ikkje hadde sett strek, hadde dei sikkert vore frekke nok til å be seg sjølve inn på kaffe.
Vi smekka døra rett i fleisen på han.
Kvelden etter stod det to fyrar på døra, morske, og med kvar sin sprettert. Dei skulda oss for at vi hadde late vaskemaskina gå etter klokka ti på kvelden. Vi lo dei opp i trynet, og smekka ytterdøra raskt igjen.
Nokre kveldar etter stod ein fire fem rørslege karar spreidd utover den halvmørke trappeoppgangen. Eit par av dei bar på balltre. Dei mumla mørkt om telefonrekningar som var betalt lenge etter fristen, og ei lyspære som hadde hamna i papirsøpla. Vi kasta feiekosten etter dei, låste døra, sette på sikkerheitslenka.
Det gjekk ei veke.
Så stod det plutseleg ti mann på dørmatta ein kveld, alle med hesjestaurar. Dei stirde oss rett inn i augo, og spurde om det var sant at nokon på denne addressa hadde juksa på ein geografiprøve og bede ein bussjåfør dra til helvete.
Eg henta Mauseren og bles alle ti til himmels.
Om eg ikkje hadde sett strek, hadde dei sikkert vore frekke nok til å be seg sjølve inn på kaffe.
Ei veske full av Berlin
Berlin satt i kleda
heile veka etterpå
eller dukka opp
i form av sammankrølla
Fahrschein
cafekvitteringar
fragment av minne, handveske i hovudet
frukost-tv
dei laga eggerøre med flesk
duppa det i kaffien
og åt
bugnande blomebutikkar i
undergrunnen
marknaden i Kreutzberg selde
buntar med brukte ledningar og kablar
gamle plater
og sjakkspel
dama i vintagebutikken
gav rabatt på silkebluse
fordi vi såg så snille ut
kirsebærtrea
sprang ut
stille
mjuke poff
av rosa kronblad spreidde seg
lydlause kaninflokkar om natta
i parken
Carlottenburg
nær hotellet
eg kan rote lenge rundt
i handveska
med alle minna
samankrølla, klistra saman,
med tyggis inni
luktar T-bane
heile veka etterpå
eller dukka opp
i form av sammankrølla
Fahrschein
cafekvitteringar
fragment av minne, handveske i hovudet
frukost-tv
dei laga eggerøre med flesk
duppa det i kaffien
og åt
bugnande blomebutikkar i
undergrunnen
marknaden i Kreutzberg selde
buntar med brukte ledningar og kablar
gamle plater
og sjakkspel
dama i vintagebutikken
gav rabatt på silkebluse
fordi vi såg så snille ut
kirsebærtrea
sprang ut
stille
mjuke poff
av rosa kronblad spreidde seg
lydlause kaninflokkar om natta
i parken
Carlottenburg
nær hotellet
eg kan rote lenge rundt
i handveska
med alle minna
samankrølla, klistra saman,
med tyggis inni
luktar T-bane
Abonner på:
Innlegg (Atom)