utruleg men sant

-ein gong budde eg i sameiget frå helvete. Ja, du kan le du men det er sant. Det låg i en gammel gråkvit bygard, der murpussen  datt av i store flak, og bitar av stein ramla ned få verandaene.Rustent arneringsjarn stakk ut av alle såra i murveggen,og grein  mot alle som gjekk forbi i haustregnet.Målinga skalla av yttedøra. Rett inntil veggen på huset , innghegna i ein bikkjegard , stod søppelkassane til heile blokka. Dei flomma alltid over av sprekkeferdige søppelposar som kråkene reiv og sleit i slik at uappetittlege søpplerestar flaut omkring på bakken. På varme sommardagar stinka det  råttent  inn vindauga i alle leiligheitene som vendte den vegen.

Var eg galen då eg kjøpte meg inn i det der? Jauda, det har du vel rett i. Ein ivrig og slu meglar, min manglande kunnskap om bustadmarknaden, og behov for noko sentrumsnært å bu i sendte meg ut i det. Med eitt stod eg der, med eit usikkert smil og nøklane i handa. Klar for det første sameigemøtet.

Møtet skulle foregå på eit særs profesjonelt utsjåande kontor i byen, med inventar i mahogni og mørkegrøne teppegolv. Nokså uventa omgjevnader, med tanke på at blokka vår var nokså sliten,og såg ut som ho stod midt i ei krigssone.  Det synte seg at dei øvrige eigarane i sameiget var svært få .Ei ung jente som hadde knust sparegrisen, og  hadde fått låne pengar av bestefar sin til å kjøpe møblar. Eg, den urtutinerte bustadshandelamatøren, og ein familie av forretningsfolk av den meir profesjonelle typen. Dottera i denne trønderske utgåva av familien Anker Hansen og typen hennar budde i andre etasjen i sameiget. Resten av familien budde noko flottare, på andre sida av byen. Deira oppgåve var primært å håve inn pengane frå utleige av dei 5  leiligheitene dei åtte i blokka vår.Tonen på møtet var avmålt, men samtidig og profesjonelt jovial - slik tonen kan bli blir når den vanlege timesbetalinga til han som bestyrer kontoret ligg på eit nivå ingen snakkar høgt om.

Eg undra meg litt over det unge paret på nokon -og -tjue som satt på møtet i lag med oss. Dei var kledde som eit  noko tilårskome ektepar.Reimsandalar i gull og kvitt, blazer, korrekt handveske og paraply over armen. Nokon her har rota i klesskåpen til Mona Høines og Gordon Gekko, tenkte eg.Paret gjorde alt for å verke vaksne og etablerte, ikkje minst ved å dra i gang ein krangel under møtet. Den unge frua banna sambuaren sin opp og ned på drevent  ekteskapeleg vis, og gjorde nokså eksplisitt reide for oss andre at han stinka tåfis, sjølv om dette ikkje akkurat stod på saklista. Too much information kan ein kanskje meine. Men: at det var ein og same eigar til 5 leiligheiter i oppgangen, skulle ikkje ha noko å seie for dei demokratiske vedtaksprosessane våre i sameiget, forsikra familien Anker Hansen.Eg og jenta med sparegrisen nikka, truskuldige og tillitsfulle .

Å halde ei avis i dette sameiget, skulle vise seg å ikkje vere enkelt. Å gje ytterdørnøkkel til avisbodet så han kunne få levert avis,a var uhøyrt for det før nemnde paret i andre høgda. Avisbod kunne jo finne på kva som helst kriminelt  i oppgangen om morgonen, vi måtte skjøne at folk som leverte aviser var jo notorisk umoglege å stole på. Avisbodet kunne jo berre legge avisa på utsida av huset, kva var problemet? Med denne metoden vart  avisa anten 1: klissvåt av regn, og funne om morgonen i ein sølepytt eller flaksande i 4 deler  ut over heile gata.Eller 2: avisa vart stole av grannane som ikkje abbonnerte. Eg sa difor opp avisa.

Ein dag ikkje lenge etter at eg flytta inn, draup det skittent vatn i hovudet på meg gjennom badetaket mitt. Leigetakatane i etasjen over meg  visste ikkje kva dei skulle gjere,og arvingane i andre høgda var ikkje heime. Dei hadde i tillegg  gjeve klar beskjed om at dei ikkje ville ringast på privattelefon. Helst burde vi ikkje banke på heller, det tykte den unge herren i huset  var ubekvemt. Han lika nemleg å gå ikring heime i berre underbuksa, - og gav syn for segn den eine gongen eg var så uheldig å banke på.  Mail skulle vere den einaste kontaktforma. Utan innlagt  breiband i garden, og utan planer om å legge det inn, vart dette noko tungvint i krisesituasjonar. Men breidband  var både dyrt og unødvendig, meinte ekteparet  2 høgda. Det vart gjerne slik dei ville.

Herr og fru  hadde sjølve teke ansvar for å fungere som oppassarar for dei 5 leiligheitene i oppgangen som familien åtte.Men desse oppassarane i 2 etasje  vart rasande da eg ringte rørleggaren i utrengsmål, den dagen det rann kloakk gjennom badetaket mitt. Difor nekta dei betale røyrleggjarrekninga. Krangelen deira med røyrleggarfirmaet pågjekk i fleire månader,med  skriving av ufine brev, ukvemsord og rasande telefonar.Det heile enda med trugsmål om inkasso.Før det roa seg.

I oppgangen hand det med eitt ein dag eit langt dekret på sikringsskåpdøra.Det var herren i 2 høgda, som åpenbatt hadde erta på seg nokon særs dubiøse folk i jobbsamanheng . Alle i oppgangen  fekk via oppslaget beskjed om å ikkje åpne ytterdøra, utan at vi var heilt sikre på at vi kjende dei som stod utanfor. Passord vart tilrådd. Om nokon av desse durkdrivne folka han var redd for skullle dukke opp, måtte vi ringje politiet øyeblikkeleg. Der vi skulle spørje etter ein bestemt etterforskar, som hadde høg bereidskap.Det var farlege karar det var snakk om, fekk vi vite. Vi var ein periode omtrent like utrygge i oppgangen vår som dei tre små grisane var i plankehytta si, med  kriminelle storbyulvar luskande i nabolaget med agenda om å blåse huset vårt ned. Det bles heldigvis over denne gongen og, ingen møtte valdsmenn i bygarden, såvidt eg kan hugse.

Diverre var scener, brøling, skjellsord og anna type utbrot litt for vanleg agenda til at det vart særleg lenge roleg i dette sameiget.Under Earth Hour stod herren i andre etasje på gangen og skreik i vitlaust raseri, fordi nokon hadde slokka lyset ute i oppgangen også. Frua i andre etasje brølte plutseleg til meg på eit kjøpesenter i byen, da ho tykte at eg ikkje hadde helst ordentleg på henne da eg passerte. Da vi hadde dugnad og skulle måle golvet i oppgangen, stod ho øvst i trappa og ropa til oss at dørmatta faen ikkje skulle kastast, same kor full av sand ho var. Den skulle ho ha i gangen sin, for det var ho som hadde kjøpt den!

Etter som steinane rasa ned frå verandaene, vasslekasjane auka på, vindaugsrutene i gangen ramla ut ,søpla flaut utanfor husdøra, og raserianfalla frå 2 høgda slo ned som influensabyger, byrja eg å grue meg til å gå ut. Kanskje eg kom til å  treffe nokon av dei i oppgangen. Eg ana aldri kva som kunne oppstå av ukontrollerte situasjonar.Å bytte trappevask med dei sette i gang lange korrespondansar med gule lappar i postkassa og iskalde irettesettingar om å ta ansvar for eiga vasking.All kontakt burde unngåast. Difor var det om å gjere å storme ut når det var stille om morgonen, og kome heim etter at alle hadde lagt seg.Ikkje snakke med nokon, gå i vaskekjellaren om natta, ikkje uroe eller ta plass.

Det gjekk etter kvart  opp for meg at eg rett og slett ikkje var nøydd til å bu slik. Eg kunne faktisk kjøpe meg eit anna husvære, og flytte. Tanken sette sjela mi fri, sjølv om det vart ein lang og omstendeleg prosess å bli kvitt kåken.Eg hadde og heile tida dårleg samvit for å  utsetje ein ny kjøpar, eit uskuldig sårbart menneske, for alle psykosane i oppgangen. Etter kvart fann eg likevel ut at om berre den nye eigaren heldt ut å bu der litt lenger enn eg, kunne jo stockholmssyndromet faktisk tikke inn. Ny eigar fekk såleis rett og slett sympati med herren og frua i andre etasje,og tenkje at dei gjorde vel så godt dei kunne stakkars.

Når eg tenkjer attende på det no, er det heile veldig fjernt. Eg ser av og til at det lyser frå vindauga i det gamle husværet mitt når eg fer forbi med bussen.
Men så tenker eg ikkje meir på det.