Ja ikkje. Nei ikkje.

Ikkje rør meg
jau rør meg

ikkje rør

eg blir rasande,

og  flerrar fasaden din av deg,
legg deg naken til korp og kråke
så dei kan hakke i augo dine
med spisse sarkasmar,
stiletthælskarpe karakteristikkar

Ikkje rør meg
jau, gjer det
rør meg
så eg kan slå deg,
skrike til deg
spikre dei klamme fangarmane dine
opp på veggene
så alle kan sjå
for ein emosjonell blekksprut
du er

Ikkje rør meg ikkje

rør

ved meg

Rift

Motorsykkelen er eit brøl
i vegkrysset

Vårhjartet revnar
som ein papirpose

dei små blå lysa heile natta

Heile natta satt dei i denne stilla
voks inn i glisne skogen
voks i hop med mørkret 


Der i dette mørkret
i denne  stilla satt dei

heile natta.

dei blåaktige lysa
mellom trea

lysa  ingen åtte
lyste for store stilla,
for glisne skogen

Dei satt der heile natta

og vakta

heimlause lys

Forårsskrift

Dessse gåseplogane i livet
kan opne deg

Skrelle vintersjela
med valne
vårhender

Huda er skjør
om våren

Nokre
hardhendte  hagl 
kan vere nok.

Heimekos i avis

Kvar fredag og laurdag veltar bustadmagasina ut av avisene mine, fulle av hus til salgs.Framsidene  i desse bilaga oser av heimekos.
Ofte opnar det tjukkaste av desse bustad-blekkene med ein heime hos- reportasje hjå folk som gjerne har litt eksotiske og spennande yrke, men som  tilfeldigvis og eig eit hus dei har styla og pimpa så rykta har nådd avisene via grannar og familie. Stolt tek huseigaren med avisa gjennom alle romma sine. Dei er alle pinleg ryddige, og har spreke fargar, glasspeisar, pynteputer og sengeteppe utan ein fald.

Kor mange millionar vi nordmenn pussar opp for kvart år, er uvisst.Men det er nok mange. Nokre pussar  opp og sel huset vidare fortare enn andre rekk fylle ut lånesøknad.Dei får ei intens kjensle av livets meining når dei står der med ein sparkelspade i handa. Dei greier seg på 4-5 timars svevn i månader, berre for å gjenskape eit hus frå botnen av. For å kompensere for tomheitskjensla dei opplever når alt er ferdig, kjøper dei  raskt eit nytt hus.

Kva er det med oss her i verdas rikaste land som gjer at vi må halde på med denne pilgrimsferda melllom fargehandelen, Byggmakker og vvs-butikken?Kva driv oss inn i desperate  opppussingsprosjekt, med helsa som innsats? Eg veit ikkje.

Men det som er sikkert, er at det er med stor stoltheit folk viser heimane sine fram i aviser og blad. Dei strålar velkledde med ektefelle og ungar i sofakrokar eller kring kjøkenøya si, på høge krakkar med kule tenårings-ungar og ei alessiskål med perfekte epler. Dei sett saman dyre designstolar med ikeamøblar, handlar på italienske nettsider og miksar det med arvegods frå heimgarden til bestefar. Dei kjøper febrilsk låghalte kjøkenbord, og patinerer dei med utstudert slurvete måling for å få dei shabby chic nok til at Bonytt kan bli interessert til å  kome springande og lage ei sak på dei.

Korgstolar, florgardiner og tørka blomar er forøvrig på veg ut det, no. Bustad-onanistane ler berre av det. Denne stilen med grå, målingslitne gamle glasskåpar i fransk stil med krydderurter i sinkbøtter er like harry no som furumøblane og brystpanelet var då nittitalet var over. Det seier dei som sjølv hadde stilen for eit par år sidan. For motane skiftar fort, også i bustadverda.

I likheit med at vi fargar hår, skaffar oss grøne kontaktlinser , botoxpåfyll, toupe eller designklede, så signaliserer vi kven vi er med bustaden vår. Eit par eg kjenner gjekk inn i ein djup depresjon då dei oppdaga at badet dei nett hadde pussa opp i dyre dommar, likna  mykje på badet til kva som helst slags folk.Det var rett og slett for vanleg. Og kva var da vitsen? Dei ønskte uttrykke seg gjennom vvs.At dørhandtak, flis og blandebatteri skulle seie noko imponerande om smak og stil, og at dei var  interessante personar.

På åttitalet kunne vi sjå ein heil vegg i stova dekt med famliebilete, med ulike typar rammer, hengande hulter til bulter.Det ser du ikkje ofte i dag, anna en hjå svært gamle menneske. Ser du bilete henge tett  i tett i dag, er mange av rammene tomme og kjøpt på bruktbutikk, eller bileta er innramma foto-tapetrestar, av og til grafiske trykk av kjende kunstnarar.

Det er ikkje familiebileta som gjev oss heimleg  identitet. Det er kven du er - DU som har innreidd heimen.Skal du ha familiebilete på veggen, er dei kunstnerisk forseggjorte, gjerne i svart kvitt, collageform eller ser ut som dei er måla på lerret.Fotografbransjen må sjølvsagt tilpasse seg design-evolusjonen.

Vi likar å sjå oss sjølve utanfor familiekonteksten når vi framstår som kreative designarar i bustadreportasjar. Vi får noko kunstnarleg over oss. Vi viser fram heimen vår med familien som acessoirer og pynt, sitjande i Arne Jacobsen-stolane vi er så stolte av. Desse stolane vi fann på ein loppemarknad, fordi alle dustane som arrangerte det ikkje såg at det var kvalitet som stod der mellom gammalt furu-skrot.

Ikkje alle kan bli med i The Voice, Idol, 71 Grader Nord eller Ungkaren. Nokon må vere heime.

Og skal ein vere så mykje heime, kan ein like gjerne pusse opp.

Om berre

Om vi alle kunne forsvinne
verdige

lyfte som giraffhalsar på savannen
duvande som saftige stilkar

i  vind

når skuggane
kjem

Julestemningar som aldri kjem tilbake

I elleve- tolvårsalderen var eg hysterisk oppteken av julesnøen, som måtte kome for at det skulle bli skikkeleg jul.Eg hylte og bar meg når vervarslet berre lova kaldt regn igjen og igjen, og det beste ein kunne håpe på var litt sludd, som kom slengande etter ein sein hauststorm. Eller kanskje blei det berre litt hagl,  ei handfull inntil fjøsveggen mot vest. Mor mi minte meg på om at eg omtrent heldt heile familien ansvarlege for julesnøen, så dei måtte trøyste og tenne håp når det såg som mørkast ut, og paraplyane på det gamle magnetkartet til NRK stadig var oppslegne.

Når ein blir vaksen, gret ein ikkje over julesnøen lenger. Ein er faktisk heilt nøgd utan, sidan snø betyr måking, forsinka trafikk og slikt. Jula handlar kanskje andre ting. Ein er ikkje så oppteken av at alle meterologiske detaljar må stemme.

Men nostalgi forbunde med jula kjenner vi alle til. Dei salte juletårene mine over snøen som aldri kom, er i dag berre eit minne eg smiler vemodig av.

Eg sit her oppunder julehelga 2011 med dette vemodssmilet og tenkjer på førjula i fjor. På gode førjulstradisjonar på arbeidsplassen min.Denne siste fredagen før jul, når alle pynta seg litt, og kanskje hadde nisselue på for moros skuld, så elevane fekk litt å le av.Vi fekk  juleroser i kinna av springing hit og dit, med CD spelar og pepperkakeboks.Ut frå klassromma tona julemusikken, elevane teikna på tavla, og song med på Rocking around the Christmas tree.Vi åt mandariner, og opna dei siste gåvene i klassekalenderen.

Etter at elevane flaug ut dørene, var det dei obligatoriske snittane i kantina, som kaffekassa alltid hadde pynta koseleg på ikea-budsjett og pyntelageret frå i fjor.Pensjonistane våre dukka opp til lunchen, med utkvilte andlet, i findress og cardigan. Det var klemming , dei sa  neida er på farten støtt og slett ikkje keisamt å sluttte i jobb no rekk eg lese heile avisa.  Bleike skuleandlet skein varmt i skjæret frå borddekorasjonslysa, når vi song rotmo-songar, høyrde på rektors tale og mintes det året snittane vart gløymde, og vi måtte ete marsipankake til forrett og ferdigpizza etterpå.

Torbjørn snakka alltid om blindeskulen i Polen når vi satt rundt bordet. Det var ei lang historie kvart år, om kan som var skjedd sia sist, og korleis det stod til med den gamle priorinna, som var nesten hundre år men framleis dreiv denne blindeskulen i Polen og aldri slutta med det.Kvart år sendte Torbjørn den blå kakeboksen  rundt bordet, så alle kunne gje pengar til dei blinde i Polen så dei og fekk ei fin jul.

Så var det "julerunden", juleøl og akevitt. Julemusikk, underhaldning. Kvart år bygde Fredrik og Tor eit tårn av ølboksar, for å sjå kor høgt det kunne bli.Kvart år senka vi skuldrane med ein øl, kontoret var stengt og mørkt, moppane vart sett bort, prøvebunkane gøymt. Vi kjende på den herleg forbodne kjensla av å drikke øl midt på ettermiddagen.Vi kjende på gleda ved å sitte saman med folk vi var glade i, som vi brydde oss om. Vi visste kva dei skulle gjere i jula. Vi visste kven som gledde seg til jul, og kven som ikkje gjorde det. Men vi var der i lag og høyrde på kvarandres historier og planer. Og vi vandra inn i vinternatta, frå pub til pub, inn mot byen.

Eg hugsar halvmørkret som senka seg medan vi satt der i lag og let jula liste seg innpå oss. Eg hugsar at vi snakka om at sola hadde snudd, og at no gjekk det mot lysare tider.Eg hugsa vi avvikla årets siste trekking i vinlotteriet. Vi song ringvejulesongen. Eg hugsar dei ny-tilsette, som med undring møtte alle desse tradisjonane og  som straks vart ein del av dei  slik eg sjølv blei då eg var ny.

Eg kan ikkje gråte og hyle av at denne tida er forbi. Denne julerunden, desse kjende korridorane, trappegangane, denne kantina, dette lærarrommet med dei kjende posthyllene, det vesle kjøkenet- det er borte og ein del av fortida no, slik den fortvila ventinga mi på julesnøen som elleveåring også er blitt fortid.

Slik er det med alle juleminne.Først opplever du dei, så blir dei vemodig del av det som aldri kjem att.
Det beste ein kan ta med seg, er kor fint det er at ein har delt desse stundene med andre.

Og håpe at vi ikkje mistar evna  til å dele.