Junitankar frå lærarståstad

Skoleåret smuldrar sakte opp desse junidagane. Det driv færre og færre folk kring i gangane. I gymsalen er det stille og pakka med folk som skriv eksamensstil, krumbøyde over PCane sine,  dei bedriv retorisk analyse så sveitten silar, langt frå mobiltelefonen og designveskene.

Blomsterbukettar, kakeformer  fyller lærarrommet. Nokon skal takkast av frå jobb. Nokon har hatt ei førebels avslutning med klassen. På benken står eit fat med sveitte baguettar under krølla plast, og viser at sensorane ikkje var så svoltne i år. Dei mest skiglade lærarane har byrja bli så brune no at fargeskillet på halsen mellom påske- og pinsesola held på å jamne seg til. Dei fargeglade toppane damene kjøpte på Indiska i fjor er pakka ut, og flagrar ikring på skulen med lystige sveitteringar under armane. Det er snart ferie, det veit alle.

Skuleåret er ein samankrølla papirpose no, med nokre smular i botnen. Vi skal snart kaste han.Det er ikkje anna å gjere. Alle latterkuler, geografiprøvar, eigenmeldingsskjema, gjengløymt gymtøy, dikttolking, fysikkforsøk er oppbrukt. Noko gjekk bra, andre ting skar seg . Langt der bak i  svartaste januar eingong hadde ein kanskje ein krangel i korridoren om prøvejuks, eller fråvær. No er januar langt bak i tida, situasjonen kanskje gløymt. Han ligg berre bak i minnet, eit gammalt gnagsår.

Alt det ein ikkje har handterte slik ein ville. Timar som var gjennomplanlagte, men fall i fisk. Møte der temperaturen steig meir enn naudsynt. Rettebunkar ein bruka ein månad på, fordi ein blei liggande sjuk.Alt dette ein ikkje kan gjere noko med, rette opp eller gjere ugjort.

I juni er det ikkje så viktig lenger.

Ein sitt med eksamensretting til eitt på natta, fordi nettene er så lyse at ein ikkje har hjarte til å legge seg. Ein  lever desse dagane og nettene i juni i ein slags rus av syrin, hegg, svarttrost og muntleg eksamen , der ein legg ned pc'en og går ut på verandaen om natta, berre for å stå forvirra der ute og sjå skyer måle ein sein, ubegripeleg solnedgang over fjorden.

Midt i denne tida, der ein krøllar saman ein lang vinter som ein papirpose,ligg ei visse om at denne tida er så forgjengeleg. Vi er slitne no. Men framom oss ligg ein lang sommar der alt kan skje.

Og i august møtest vi  att.