ein stein i skoen

-det kjende ho med eitt at det var.Det kjentest veldig irriterande. Steinen flytta litt på seg når ho gjekk, og de det var skikkelig ekkelt og litt vondt. Gangen vart haltete og rar av det , og kvar gong ho såg sitt snitt, rista ho diskret på foten for at steinen skulle dette ut.Men han datt ikke ut.

Neste dag då ho vakna og skulle ha på seg sko, hadde steinen vokse og det var berre såvidt ho fekk foten nedi skoen. Heile dagen gjekk ho på tå, og skoen var forferdeleg trong, så ho måtte gå meir og meir på tå.Det vart slitsamt, og gangen vart endå meir haltete og rar enn dagen før.

Dagen etter fylte ikkje berre steinen heile skoen, men mesteparten av golvet i entreen og.Han hadde esa ut over skohylla, og klemt den flat. Ho måtte byrje å sette unna møblar og flytte på kleda i garderoben, for steinen voks inn i frakkane som hang der. Ho gjekk på jobb uten skor den dagen.

Då ho vakna neste morgon, hadde steinen vokse opp gjennom mørkloftet, og ho såg åpen himmel gjennom restene av taket der steinen hadde sprengt seg opp mellom åsar, bjelkar og knust takstein.Ho fann ikkje att entreen, stova og kjøkenet, alt var trengt vekk og pressa til side av steinen, som no fylte heile huset. Ho fann ikkje att klesskåpen på soverommet sitt heller, der var alt fullt av stein. Ho fann ikkje kleda sine. Difor måtte ho gå på jobb i nattkjolen.

Same dagen laga lokalfjernsynet reportasje om det øydelagde huset hennar, som var fylt av verdas største stein i skoen. Riksmedia kom og på banen. Folk tok bilete av huset med mobilkameraet sitt. Naboane vekselvis måpa og gispa på alle sider.

Samstundes, ubemerka og i ein lånt joggedress, gjekk jenta på visningar . Let folk berre halde på.

Ho hadde ikkje stein i skoen lenger, og det var det viktigaste.