Dei som er oss

Du var han som knytta skolissene mine
Du var ho som  gav meg ein ny blyant,
Og laga omrisset av den første  bokstaven
på arket mitt
Du var han som megla i slåsskampen,
som opna matboksar
Som viste meg korleis eg pressa planter,
kva eit herbarium var

Du var ho som lære meg å symje
Du var den eg var rasande på,
som sendte meg på gangen
Du var den  som teikna
humoristiske teikningar på tavla,
 lærte meg tyske preposisjonar
og plutseleg spela Miriam Makeba for oss
på platespelar.

Du var han med skorne som knirka,
og han som kalla oss alle med etternamn
og aldri smilte
Du var han vi ville skrive den beste stilen til
Du var ho som  hugsa namnet mitt 30 år etter,

du var han som fekk meg til å tenkje at lærar skal eg aldri bli
Men det var alle desse  som fekk meg til å bli lærar-

ho som fekk meg til å like å skrive,
han som fekk meg til å krangle,
og derfor fekk meg til å tenkje
til å studere, lese,
følgje førelesingar,
til slutt ta  eksamen.

Dette var dei eg møtte
kvar dag
i  tjue år

Livet mitt seinare
har avtrykk av dei alle