Julestemningar som aldri kjem tilbake

I elleve- tolvårsalderen var eg hysterisk oppteken av julesnøen, som måtte kome for at det skulle bli skikkeleg jul.Eg hylte og bar meg når vervarslet berre lova kaldt regn igjen og igjen, og det beste ein kunne håpe på var litt sludd, som kom slengande etter ein sein hauststorm. Eller kanskje blei det berre litt hagl,  ei handfull inntil fjøsveggen mot vest. Mor mi minte meg på om at eg omtrent heldt heile familien ansvarlege for julesnøen, så dei måtte trøyste og tenne håp når det såg som mørkast ut, og paraplyane på det gamle magnetkartet til NRK stadig var oppslegne.

Når ein blir vaksen, gret ein ikkje over julesnøen lenger. Ein er faktisk heilt nøgd utan, sidan snø betyr måking, forsinka trafikk og slikt. Jula handlar kanskje andre ting. Ein er ikkje så oppteken av at alle meterologiske detaljar må stemme.

Men nostalgi forbunde med jula kjenner vi alle til. Dei salte juletårene mine over snøen som aldri kom, er i dag berre eit minne eg smiler vemodig av.

Eg sit her oppunder julehelga 2011 med dette vemodssmilet og tenkjer på førjula i fjor. På gode førjulstradisjonar på arbeidsplassen min.Denne siste fredagen før jul, når alle pynta seg litt, og kanskje hadde nisselue på for moros skuld, så elevane fekk litt å le av.Vi fekk  juleroser i kinna av springing hit og dit, med CD spelar og pepperkakeboks.Ut frå klassromma tona julemusikken, elevane teikna på tavla, og song med på Rocking around the Christmas tree.Vi åt mandariner, og opna dei siste gåvene i klassekalenderen.

Etter at elevane flaug ut dørene, var det dei obligatoriske snittane i kantina, som kaffekassa alltid hadde pynta koseleg på ikea-budsjett og pyntelageret frå i fjor.Pensjonistane våre dukka opp til lunchen, med utkvilte andlet, i findress og cardigan. Det var klemming , dei sa  neida er på farten støtt og slett ikkje keisamt å sluttte i jobb no rekk eg lese heile avisa.  Bleike skuleandlet skein varmt i skjæret frå borddekorasjonslysa, når vi song rotmo-songar, høyrde på rektors tale og mintes det året snittane vart gløymde, og vi måtte ete marsipankake til forrett og ferdigpizza etterpå.

Torbjørn snakka alltid om blindeskulen i Polen når vi satt rundt bordet. Det var ei lang historie kvart år, om kan som var skjedd sia sist, og korleis det stod til med den gamle priorinna, som var nesten hundre år men framleis dreiv denne blindeskulen i Polen og aldri slutta med det.Kvart år sendte Torbjørn den blå kakeboksen  rundt bordet, så alle kunne gje pengar til dei blinde i Polen så dei og fekk ei fin jul.

Så var det "julerunden", juleøl og akevitt. Julemusikk, underhaldning. Kvart år bygde Fredrik og Tor eit tårn av ølboksar, for å sjå kor høgt det kunne bli.Kvart år senka vi skuldrane med ein øl, kontoret var stengt og mørkt, moppane vart sett bort, prøvebunkane gøymt. Vi kjende på den herleg forbodne kjensla av å drikke øl midt på ettermiddagen.Vi kjende på gleda ved å sitte saman med folk vi var glade i, som vi brydde oss om. Vi visste kva dei skulle gjere i jula. Vi visste kven som gledde seg til jul, og kven som ikkje gjorde det. Men vi var der i lag og høyrde på kvarandres historier og planer. Og vi vandra inn i vinternatta, frå pub til pub, inn mot byen.

Eg hugsar halvmørkret som senka seg medan vi satt der i lag og let jula liste seg innpå oss. Eg hugsar at vi snakka om at sola hadde snudd, og at no gjekk det mot lysare tider.Eg hugsa vi avvikla årets siste trekking i vinlotteriet. Vi song ringvejulesongen. Eg hugsar dei ny-tilsette, som med undring møtte alle desse tradisjonane og  som straks vart ein del av dei  slik eg sjølv blei då eg var ny.

Eg kan ikkje gråte og hyle av at denne tida er forbi. Denne julerunden, desse kjende korridorane, trappegangane, denne kantina, dette lærarrommet med dei kjende posthyllene, det vesle kjøkenet- det er borte og ein del av fortida no, slik den fortvila ventinga mi på julesnøen som elleveåring også er blitt fortid.

Slik er det med alle juleminne.Først opplever du dei, så blir dei vemodig del av det som aldri kjem att.
Det beste ein kan ta med seg, er kor fint det er at ein har delt desse stundene med andre.

Og håpe at vi ikkje mistar evna  til å dele.