Dei stille dagane.

Dei tomme oslogatene.Gråveret som heng over byen.Og stillheita.Alvorlege ansikt under paraplyar. Natta der er ungdommar sitt i ring,sett fram eit lys til, legg på ein blome.Stilt,stilt. Ingen ser på klokka. Ingen spring etter bussen. Ingen rasar gjennom butikken med handlevogna.Dei berre står  i gatene.

Men landet har ikkje god tid.
For dette er ei vond og ubegripeleg  tid.

Vi har vore inne i dei rasande dagane, der vi sprang  frå rom til rom, og brølte motstridande meldingar frå tv, radio og sosiale media oss i mellom.Vi har rasa og skrike ut våre eigne emosjonelle teoriar og gjetningar, og teke ut sinnet vårt på dei som har hatt andre teoriar og gjetningar enn vi sjølve har hatt på kvifor dette forferdelege skjedde.Vi har vore redde. Vi har vore fordomsfulle og glefsa tilbake.Kanskje mest til dei vi hadde nærast oss.

Alle dei kjente, trygge stadene i oss sjølve vart borte. Alle dei trygge stadene utanfor oss sjølve er borte.Farga er vaska ut av sommaren. Kanskje er det derfor vi står så stille no. Vi veit ikkje lenger kvar vi skal gå.

Etter desse stilleståande dagane, skal vi også byrje å vite kva vi kjem til å hugse i frå dei.Kva som blir sitjande igjen.Kvar vi var hen da vi først fekk høyre kva som hadde skjedd.Kva vi hadde på oss den dagen. Intervju med ungdommar.Om det blir kondolansane på tv, frå all verdas statsleiarar.Kanskje er det mykje meir ulogiske ting i ettertid, det som blir sittande igjen.Hjernen er mangfoldig.

For dagane vil byrje å røre på seg att, sakte, vil vi igjen byrje springe etter bussen, stresse avgarde til avtalar, betale regningar, lage middag.

Men ingenting vil nokon gong bli det same meir.







Men

var det noko eg sa?

..ei kjent frase , dette. I samlivssituasjonar, mellom venninner. I forholdet til  foreldre- når ein ser at dei har ei uhellsvanger mine, utan at noko blir sagt. Den ubehagelege kjensla høgg til i magen. Det hender at ein kan seie dette til seg sjølv, etter at ein har merka ei rar stemning i eit møte. Nokre gonger spør ein  direkte den gjeldande personen;

-Var det noko eg sa?

Og grunnlaget for dette spørsmålet er gjerne ei endra atferd. Ei isnande tausheit. Ei stram mine. Ein taus telefon. Ein undertone i en samtale som ein ikkje blir klok på.Det kjennest som om ein sit til bords i "Fanny og Alexander". Den tida mor i filmen var gift med Biskopen.Ein veit at ein på eit eller anna vis har tråkka over. Nokon har blitt såra, kanskje  fornærma. Men når ? Av kva? Tulla eg for mykje? Vart spøken drege for langt? Vart ikkje meldinga fremma med glimt i auget? Var det eit synspunkt der som vart slege fast for kvasst?Nokon som kjende seg tråkka på av det?Og svara på desse spørsmåla finst ikkje alltid i eige hovud.Nokre gonger må ein spørre folk rett ut.

Var det noko eg sa?

Språket vårt kan vere vår beste venn, og verste fiende. Vi kan knytte tette band med det, forhold, vennskap, lojalitet, respekt. Men vi kan og støyte folk frå oss, krenke og såre. Det kan til og med forekome utan at vi veit det sjølve.Nokre gonger kan språket vårt vere pilkast med bind for augene. Vi er aktlause og uforsiktige. Og vi veit ingenting, før skaden er skjedd.Vi  har truffe nokon, forferdeleg ubehageleg.Kva kan ein gjere, når ulykka har skjedd?

Eg tenkjer at der er Twitter ganske lik den verkelege verda. Vi har eit verkemiddel .Nnår noko har gått for langt, gått over styr, ein spøk ikkje blir opplevd som ein spøk, og alvor ikkje blir blir teke på alvor, eller språket  blir berre ord utan innhald. Vi avfølgjer vedkommande.Rett og slett.

Den kjensla i magen-  brått høgg den til.

 -Var det noko eg sa?

På Twitter får vi gjerne ikkje  greie på kva vi eigenleg sa.
Men, forresten. Det gjer vi kanskje ikkje i det verkelege livet heller.

twitterskulen, sett frå ein ny i klassen

Så vart eg drege baklengs inn på twitter, skeptisk og tvilande. Fekk klora ned ein bio, mentoren min forklarte meg reglane,og skaffa meg dei første vennene mine. Slik storesysken følgjer småsyskena sine til skulen, og raust let dei slå følgje med andre storingar dei første dagane. Deretter er ein overlaten til seg sjølv, og til å byggje vennelista si.

Twitterskulen er på nokre måtar ikkje ulik den verkelege verda. Nokre vener har du fordi dei er snille og lojale, og ser deg som den du er tvers igjennom tweetsa dine, der du prøvar vere så clever. Nokre twittervenner får du fordi du ser opp til dei. Når dei følgjer deg attende er du kjempestolt, og føler deg viktig.Du fekk tydelegvis  sagt noko smart, som har gjort dei nysgjerrige.Andre du møter på twitter er ekspertar på noko du tykkjer er særs interessant. Men nokre er ville, galne og spennande å henge med. Fordi du aldri veit kva dei kan finne på.Det slaget mor di ikkje likar at du er ute i lag med. Og når du har alle desse kategoriane på plass, kjem alle dei andre som kjenner dine venner. Og slik byggjer det på seg.

På ein måte blir det letttare då,  på ein annan mykje vanskelegare.Du har fleire no som byrjar å forvente noko av deg.Du må ikkje bli keisam og forutseieleg, da blir du avfølgd. Er du for lite aktiv: ditto.Du må ikkje bruke smilefjes, utropsteikn eller andre emoticons.Du må ikkje ha stave- eller kommafeil.Du bør ikkje pludre om trivielle daglegting for ofte.Du bør ikkje avsløre manglande kunnskap om temaet du kvittrar om. Nokre på twitterskulen har kvittra om at  dei konsekvent avfølgjer alle som snakkar om kjensler, draumar,veret, hurtigruta, familieliv.  Eg har kome til twitter-tenåra.

Alle veit kva tenåra fører med seg av kjenslemessig sentrifugering, toppar, botnar og kaos.Den eine dagen er du euforisk, den neste nede i kjellaren.Det handlar om å passe inn, om å halde plassen sin i gjengen,ikkje miste ansikt eller posisjon.Å ha dei riktige språklege kleda, ha dei riktige vennene, og bli engasjert  mange gonger i twitterdansen gjennom #ffnor.

Sidan eg er tenåring, må eg be om orsaking for åtferda mi. Alle feilskjær i form av sleivete merknader kjem sannsynlegvis av at eg er for ivrig etter å seie noko smart, og difor har trakka på tær eg ikkje såg i forbifarten.Eg er full av ukontrollerte  twitterhormonar, og vil eigentleg ingen noko vondt.Eg er berre ein liten elefant i eit språkleg glasmagasin.Difor; ber over med meg, ver så snill.

Eg blir vel twittervaksen med tida. Og kan byrje å studere.