Desse vinternettene

hjarta snur seg tungt
over på andre sida
søv vidare.

Dei tykte dei høyrde noko,
nei

det var visst berre
vinden
som ruska i nokre
tørre minne

Orddans

På bordet
låg samtalen i mange lause trådar,
dei nausta flittig frå alle sider.

Du kan ta denne blåknuten,du
sa dei-

du ser ikkje ut
som du har nausta så mykje

Å dikte ein opning

Berre i desember veit eg
så sikkert

at himmelen er ein 
dryppsteinskatedral,
mørker over mørker

at evigheit
ikkje seier eit ord

at eg er ei lita salmebok

dei tynne sidene flyg
med vinden.

Vegen blir til

Eingong banka eg på ei framtid
men visste ikkje heilt  kvar ho budde

da nokon endeleg opna,
var eg i ein annan by

Desember gøymer

eitkvart,

det baksar av
våte venger-

paraplylyd

Ein grå engel
sitt på ei grein,
tung av vatn
og mørketid

dypper fjørene
i vindaugsvarme

1 1971 strekte du ut tunga for å fange snøfnugg

og gjekk inn gjennom ei open
kalenderluke-

under ein gammal, svart desember

minna dryssa frå open himmel
dalande colaglas fylt opp til randa
Colargol og kassettband
ullsokkar
papirdokker i ein skuff

i syttiein brukte vi telle
adventsstjerner
frå skulebussen